Lev Tolstoy, İnsan Neyle Yaşar?'daki hikâyelerde, dünya malı uğruna kardeşlerine sırt çevirenlere, hırsına yenik düşenlere, kanaat etmeyi bilmeyenlere sevginin, iyiliğin, hakikatin gücünü hatırlatıyor.

Yoksul bir ayakkabıcı olan Simon ailesiyle birlikte küçük bir kulübede yaşamaktadır. Bir gün alacaklarını tahsil etmek için köyün yolunu tutar. Fakat köyde işler beklediği gibi gitmez. Evine eli boş dönerken yol kenarındaki kilisenin yanında soğuktan donmak üzere olan aç ve çıplak bir adama rastlar.

Simon'un üzerine giydiğinden başka paltosu, evinde de karısının ertesi gün için ayırdığı bir parça ekmekten başka yiyeceği yoktur. Simon'un bir karar vermesi gerekmektedir. Vereceği kararda aynı zamanda şu üç sorunun yanıtı saklıdır: İnsanın özünde ne var? İnsana ne verilmedi? İnsan ne ile yaşar?

Anladım ki Tanrı, insanların birbirlerinden ayrı yaşamasını istemez. Bu yüzden neye muhtaç olduklarını onlara ifşa etmez. İnsanların bir olmalarını ve bütünlük içinde yaşamalarını diler. Bu yüzden her birine, bütünün muhtaç olduğu şeyi gösterir.

Anladım ki insanlar kendilerini düşünerek yaşıyor gibi görünse de gerçekte onları yaşatan tek şey sevgidir. Kim içinde sevgi taşıyorsa, Tanrı'nın içinde yaşar ve Tanrı da onun içinde yaşar, çünkü Tanrı sevgidir