"Ben ik eindelijk zover om te accepteren dat het dagelijks leven steeds krakkemikkiger verloopt, besef ik dat nieuwe liefdes en verliefdheden zich op zijn best heel kalm en mondjesmaat zullen aandienen, ontstaat er deze wanorde in mijn kop." De aftakeling is onomkeerbaar. Die van het lichaam dan, zijn geest is jong, met alle verlangens en levensvragen van dien. Juist daarom is het verval pijnlijk confronterend. En dan is daar deze vrouw... Met al zijn zinnen verlangt Ton ernaar om met Elena te vrijen. Haar 'te bekennen', zoals zijn pleegvader placht te zeggen, Elena houdt hem aan het lijntje. Slaagt hij erin haar alsnog te verleiden. Speelt ze met hem? Of is ze verslaafd aan zijn bewondering, zijn aandacht. Is het een puur verlangen van hem, of is het om de aftakeling tegen te gaan? Waarom bemoeien zijn beide inmiddels dode moeders, zij die zich de echte noemt en zij die het is, zich steeds indringender met het verhaal?