Şunu rahatlıkla ifade edebilirim ki, dünya meşgalelerinden bir türlü fırsat bulup ruhumuz yönüyle hırpanileştiğimiz günümüzde ahiretimiz adına çok büyük yatırımlara vesile olan ama hiç kimseye de girmesi konusunda tavsiye etmeyeceğimiz bir yerdir hapishaneler. Girenleri de Allah tez zamanda kurtarsın diyoruz.
Orada çok güzel insanları tanıma ve dostluk kurma imkânım oldu. Koğuşların normalin çok üzerinde kalabalık olması, ara sıra ufak tefek gürültü patırtının olması da bu sonucu değiştirmez. Hele hele içerideki insanlar karınca ezmez hanımefendiler ve beyefendiler olunca bir başka güzelliklere şahit oluyorsunuz.
Tarihe not düşme adına, bulunduğum zaman süresinde içime doğan şeyleri yazmaya çalıştım. Bunlar bazen arkadaşlar arasında moral motivasyona vesile olduğu gibi bezen de küçük tebessümlerle rahatlamamızı sağlıyordu.
Tanıştığım arkadaşların çoğunu hapishanede tanıdım ve bir daha görebileceğimden de emin değilim. Fakat yaklaşık iki buçuk yıl sonra müsvedde olarak yazdığım şiirleri bilgisayarıma kaydederken o günleri adeta bir daha yaşamama vesile oldu. Gözlerim yaşardı gayri ihtiyari "Hey gidi günler" deyiverdim.
Bir arkadaşımız, "Hapishanede insanlar biraz ölü, biraz da delidir." derdi. Dinimizde ölülerle, delilere hesap sorulmadığına göre iki yıl bir ay iki gün o atmosferi teneffüs etmiş olduğum için ümit ediyorum ki yazdıklarımdan dolayı kimse darılmaz, gücenmez ve gönül koymaz.