Çocuğumuzun istekleri ile ihtiyaçları arasındaki farkı iyi bilmemiz gerekiyor. Kendimize (bağımlı değil) bağlı çocuklar yetiştirelim. Çocukken hayatını ne kadar kolaylaştırsak, yetişkin olduğunda o kadar zor hayatı olacaktır. Saygı görmeyen bir çocuktan saygı, sevgi görmeyen bir çocuktan sevgi bekleyemeyiz. Çocuk sıcağa koşar. Çocuğumuzun sevgi, ilgi, huzur bulduğu yer evi olmalı. Yoksa ilgi gördüğü başka yere bağlanır. Diken boş bırakılan bahçede yetişir. Onu güle çevirmek bizim elimizde. Çocuğumuza kendini kötü hissettirerek, iyi davranışları öğretemeyiz. Ondan bahsederken negatif etiketleme yapmayalım. Her çocuğun ilerleme hızı farklıdır. Onları itmekten vazgeçelim. Babalar lütfen eşinizin yükünü hafifletin ki çocuklarınıza karşı daha sabırlı ve daha mutlu bir anne olsun. Birçoğumuz anne değil, anneliğin hammallığını yapıyoruz...